Gambar Ilustrasi.
Carita Pondok Minggu, Dialek Karawang..
Wargi Perjuangan: Jalan aspal nu geus loba soék, jalan satapak nu sababaraha kali robah jadi leutak lamun usum hujan, jeung halimun kandel nu nyoco kana kulit—éta téh geus jadi pemandangan unggal poé keur Pa Bakhtiar. Di umur anjeunna nu ayeuna geus bérés masa tugas, carita hirupna téh jiga filem lalampahan di luhur motor butut, mapay jalan satapak, ngudag élmu rék dibawa ka pilemburan désa.
"Alhamdulillah," pokna alon-alon unggal isuk, saméméh naék kana jok motor. Ieu rutinitas geus digawean salila 36 taun. Jarak pangdeukeutna 65 kilométer, ari nu pangjauhna mah ampir nepi ka 100 kilométer. Éta téh lain jarak nu bisa disapirakeun. Éta téh wates kakuatan awak, tapi lain wates tina haté nu ikhlas.
Pa Bakhtiar mah teu pernah nganggap gawe jadi guru téh ngan saukur "gawe". Keur manéhna mah, éta téh "Amanah nu Bakal Dipertanggungjawabkeun." Manéhna pageuh kana kapercayaan yén unggal omongan, unggal gerak leungeunna di papan tulis, jeung unggal nyarékan alon di kelas téh mangrupa tanggung jawab suci. Lain di hareupeun kepala sakola, tapi di hareupeun Gusti.
Motor bututna geus jadi saksi hirup manéhna. Sababaraha kali Pa Bakhtiar labuh, tuurna leuleus, leungeunna baréd, tapi sumangetna mah teu pernah paéh. Luka-luka éta téh, ceuk manéhna, ibarat cap tina pengabdian, cipruk késang nu yakin bakal jadi "tinta sajarah nu moal leungit." Manéhna apal, ngajar téh lain saukur néang bekel hirup, tapi ngahirupkeun harti. Unggal murid téh amanah, jiga pepelakan leutik nu kudu disiram ku aji-aji jeung conto nu hadé.
Sakapeung, hasilna téh teu langsung katingali. Murid-muridna nu calakan di désa téh teu gancang pinter dina akademis. Tapi, Pa Bakhtiar mah teu pundung (hoream). Guru sajati mah apal, kasuksésan téh lain soal pangalem, tapi ngeunaan sabaraha gedéna parobahan hadé nu lahir tina haté nu jujur. Manéhna terus melak bibit kahadéan, yakin yén dina waktuna, bibit éta bakal jadi tangkal gedé nu loba gunana keur batur.
Pas pisan dina tanggal 1 Méi 2025, gawe Pa Bakhtiar téh bérés. Poé éta, manéhna datang ka sakola panungtungna lain ku léngkah nu cape, tapi ku haté nu pinuh syukur. Awakna séhat wal afiat, teu kurang nanaon. Ieu téh karunia nu panggedéna. Sanggeus nempuh jarak jauh pisan jeung ngaliwatan sagala rupa halangan, manéhna bisa nutup babak pengabdianna dina kaayaan sampurna.
Bari neuteup motor bututna nu ayeuna geus parkir bébas di buruan imah, Pa Bakhtiar seuri. Manéhna geus hasil ngaréngsékeun amanahna, lain demi pangalem atawa gaji hungkul, tapi ngan ukur ngarepkeun ridho ti Gusti Allah.
Carita Pa Bakhtiar téh jiga eunteung nu némbongkeun deui harti sajati tina pagawéan guru. Éta téh lain ngan carita hiji jalma, tapi sumanget nu kudu terus hurung di haté sakabéh pendidik di Indonésia: yén ngajar téh ibadah, jeung dedikasi téh jalan ka ridho Alloh SWT.***
0 Komentar